„Zrobili wszystko, co mogli” – powiedział cicho. „Bardzo mi przykro”.
Telefon wypadł mi z ręki.
W jednej chwili wróciły do mnie obrazy: Charles stał w naszej kuchni każdego ranka, parząc kawę w ten sam sposób przez pięćdziesiąt lat… jego cichy śmiech… sposób, w jaki zawsze brał mnie za rękę w ciemności. Nawet to, czego nienawidziłam – kontrola, upór – nagle wydało mi się nieistotne. Okrutne wręcz.
Złość, którą czułem w barze, rozpuściła się w ciężarze tak wielkim, że nie mogłem oddychać.
Nie zdążyłem się z nim pożegnać.
Później tego wieczoru moja córka odprowadziła mnie do szpitala po swoje rzeczy. Zegarek. Portfel. I starannie złożony w kopercie z moim imieniem… odręcznie napisany list.
Wiem, że nigdy nie byłam dobrą słuchaczką. Próbowałam przewodzić, kiedy powinnam była podążać. Ale moja miłość do ciebie była jedyną rzeczą, której nigdy nie kwestionowałam. Nawet po podpisaniu dokumentów, nadal byłaś moją żoną w moim sercu. Mam nadzieję, że pewnego dnia mi wybaczysz. Ja już sobie wybaczyłam, że pozwoliłam ci odejść, bo ważniejsze było, żebyś była wolna, niż żebyś została.
Opadłam na krzesło w korytarzu i szlochałam jak kobieta o połowę młodsza.
Chciałem wolności.
Naprawdę chciałam… spokoju z mężczyzną, którego kiedyś kochałam.
A teraz, mając 75 lat, uświadomiłem sobie najokrutniejszą prawdę ze wszystkich:
Czasami miłość nie ginie w małżeństwie.
Wszystko znika w momencie, gdy myślisz, że masz jeszcze czas.
